Με ποια κριτήρια επιλέγουμε την χειρουργική ή την συντηρητική αντιμετώπιση ενός κατάγματος

Μπορεί η συντηρητική αντιμετώπιση ενός κατάγματος, δηλαδή η ακινητοποίηση με επίδεσμο γύψου, να αποτελεί επιλογή σε ορισμένα κατάγματα, αυτό ωστόσο στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση.

Τα πλεονεκτήματα της ακινητοποίησης με επίδεσμο γύψου, είναι κυρίως ότι αποτελεί πιο οικονομική λύση και ότι αποφεύγουμε την χειρουργική επέμβαση. Από την άλλη τα μειονεκτήματα της δεν είναι αμελητέα. Μειονεκτήματα όπως ότι:

1. προκαλείται ατροφία του άκρου από την ακινητοποίηση, με αποτέλεσμα να χρειάζεται μεγαλύτερο χρόνο αποκατάστασης για να περπατήσει το ζώο φυσιολογικά
2. το ζώο υφίσταται μεγαλύτερη ταλαιπωρία. Ο επίδεσμος είναι βαρύς και το ζώο θα πρέπει να φοράει κωνικό κολάρο τ. Ελισάβετ για να μην αφαιρέσει τον επίδεσμο λόγω της ενόχλησης που υφίσταται.
3. Ζώα με νευρικό ταπεραμέντο δεν ανέχονται την ακινητοποίηση για διάστημα ενός μηνός που είναι απαραίτητο.
4. σε μεγαλόσωμα ζώα το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό. Προκαλείται παραμόρφωση του άκρου και χωλότητα

Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που στις περισσότερες περιπτώσεις επιλέγουμε την χειρουργική θεραπεία των καταγμάτων.

Στην ακτινογραφία βλέπουμε την εικόνα ενός κατάγματος κνήμης που χειρουργήσαμε πρόσφατα, σε ένα ποιμενικό σκύλο επτά μηνών. 

Με την χειρουργική αντιμετώπιση, το ζώο περπατάει γρηγορότερα, έχει πλήρη λειτουργικότητα του άκρου και δεν πονάει. Εξασφαλίζεται έτσι κατά το μέγιστο η ποιότητα ζωής του ζώου, που είναι και ο κύριος σκοπός της κτηνιατρικής.