Ο Μουράτ
Ήταν Κυριακή μεσημέρι όταν δέχτηκα μια κλήση στο κινητό μου. Ο ιδιοκτήτης του Μουράτ με ενημέρωσε ότι κατά την διάρκεια κυνηγιού ένα αγριογούρουνο χτύπησε ένα από τα σκυλιά του στην κοιλιά και από το τραύμα προέβαλαν κάποια από τα σπλάχνα της κοιλίας. Οι κυνηγοί μετέφεραν σε χρόνο ρεκόρ το σκύλο, από τη Βυτίνα όπου βρίσκονταν, στην κλινική μας. Εκεί τους περιμέναμε εμείς για να αρχίσουμε την προσπάθεια για να σώσουμε τη ζωή του.
Νοσηλεία στο Μουράτ
Αφού σταθεροποιήσαμε αιμοδυναμικά το ζώο, μπήκαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στο χειρουργείο. Εκεί διαπιστώσαμε ότι το ζώο έφερε ένα λοξό τραύμα στην κοιλιακή χώρα από το οποίο προέβαλαν μέρος του λεπτού εντέρου και του ήπατος. Στο χειρουργείο έγινε σχολαστικός καθαρισμός των οργάνων που προέβαλαν και έλεγχος της ζωτικότητάς τους. Στη συνέχεια επιθεωρήσαμε την κοιλιακή κοιλότητα για πιθανές αιμορραγίες και άλλες κακώσεις και προχωρήσαμε σε πλύση της κοιλιακής κοιλότητας για την αντιμετώπιση πιθανής περιτονίτιδας από τον τραυματισμό. Τελικά έγινε συρραφή του τραύματος.
Ο Μουράτ νοσηλεύτηκε στην κλινική μας για τέσσερις μέρες με ειδικό καθετήρα στο τραύμα για την απομάκρυνση υγρών. Τελικά επέστρεψε υγιής στους ιδιοκτήτες του.
Ο Μπούμπης
Ο Μπούμπης ήταν ένα σκυλάκι με πολύ μακρύ ιστορικό όταν προσκομίστηκε στην κλινική μας. Στο πρόσφατο παρελθόν είχε διαγνωσθεί από άλλον συνάδελφο Ερλιχίωση για την οποία είχε γίνει η ενδεδειγμένη θεραπεία Τις τελευταίες δυο εβδομάδες όμως, ο σκύλος παρουσίαζε ραγδαία επειδίνωση της κατάστασης του με σταδιακή πτώση του αιματοκρίτη. Όταν αναλάβαμε τον Μπούμπη η αναιμία είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη για τη ζωή του. Από τις εξετάσεις που κάναμε διαπιστώσαμε ότι ο σκύλος παρουσίαζε Αυτοάνοση Αιμολυτική Αναιμία (ΑΑΑ) μια εξαιρετικά επικίνδυνη νόσο. Εξηγήσαμε στην ιδιοκτήτρια ότι χρειαζόταν άμεσα να γίνει μετάγγιση αίματος, αλλά η ίδια αδυνατούσε να βρει κάποιο σκύλο-αιμοδότη. Έτσι προσφέρθηκε η συνάδελφος Βάσια Γεωργοπούλου να δώσει για δότη ένα σκύλο της, την «Πονήρω».
Η Πονήρω, περήφανη αιμοδότης
Αμέσως μετά την χορήγηση του αίματος το ζώο άρχισε να ανακάμπτει. Η πρόοδος όμως δεν ήταν η αναμενώμενη και επιπλέον παρουσίασε πάρεση (σ.σ. μερική παράλυση) στα οπίσθια άκρα, ατονία της ουροδόχου κύστης και μεγάλη αύξηση των λευκών αιμοσφαιριων. Τελικά διαγνώσαμε ότι ο σκύλος έπασχε από Λέμφωμα, μια μορφή καρκίνου του αιμοποιητικού συστήματος και τα άλλα συμπτώματα που εμφάνιζε (ΑΑΑ, παράλυση, ατονία της ουροδόχου κύστης) ήσαν παρανεοπλασματικά σύνδρομα (οφείλονταν δηλαδή στη νεοπλασία).
Ο Μπούμπης την ώρα της μετάγγισης του αίματος
Τελικά μετά από τρεις εβδομάδες προσπαθειών και συνυπολογίζοντας την ήδη επιδεινωμένη κατάσταση του σκύλου αποφασίσαμε με βαριά καρδία με την ιδιοκτήτρια, να κοιμίσουμε το ζώο. Αν και το λέμφωμα είναι από της νεοπλασίες εκείνες που έχουν καλή πρόγνωση με την χημειοθεραπεία, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κατάσταση του ζώου δεν μας επέτρεψε να προχωρήσουμε σε θεραπεία. Τέλος, ήταν χαρά μου να συνεργάζομαι με την ιδιοκτήτρια του Μπούμπη, την κυρία Αλεξανδροπούλου, που ήταν υπομονετική, συνεργάσιμη και είχε αστείρευτη αγάπη για το ζώο (κάτι που ευτυχώς δεν εξαντλείται στο συγκεκριμένο ζώο).
