Το ταρσομετατάρσιο εξάρθρημα προκαλείται συνηθέστερα στο σκύλο και τη γάτα μετά από τραυματισμό, ο οποίος έχει σαν αποτέλεσμα την ρήξη των συνδέσμων που συγκρατούν την άρθρωση.
Η κλασική αντιμετώπιση περιλαμβάνει κοχλίωση και ακινητοποίηση της άρθρωσης, με ταυτόχρονη τοποθέτηση οστικού αυτομοσχεύματος (μερική αρθρόδεση του ταρσού). Η τεχνική αυτή ωστόσο κρίθηκε προβληματική σε σκύλο Maltese που περιθάλψαμε πρόσφατα, λόγω του εξαιρετικά μικρού μεγέθους του ζώου. Έτσι, τροποποιήσαμε την τεχνική μας επιλέγοντας την εξωτερική ακινητοποίηση με μεταλλικά υλικά.
Πριν την τοποθέτηση των υλικών έγινε λήψη αυτομοσχεύματος σπογγόδους οστού που πήραμε από την λεκάνη του ζώου.
Η τοποθέτηση του μοσχεύματος στις αρθρικές επιφάνειες προηγήθηκε της ακινητοποίησης με εξωτερικά μεταλλικά υλικά.
Ακολούθησε περιορισμός για τέσσερις εβδομάδες, μέχρι να επιβεβαιωθεί ακτινογραφικά η ολοκλήρωση της αρθρόδεσης.
Η κλασική αντιμετώπιση περιλαμβάνει κοχλίωση και ακινητοποίηση της άρθρωσης, με ταυτόχρονη τοποθέτηση οστικού αυτομοσχεύματος (μερική αρθρόδεση του ταρσού). Η τεχνική αυτή ωστόσο κρίθηκε προβληματική σε σκύλο Maltese που περιθάλψαμε πρόσφατα, λόγω του εξαιρετικά μικρού μεγέθους του ζώου. Έτσι, τροποποιήσαμε την τεχνική μας επιλέγοντας την εξωτερική ακινητοποίηση με μεταλλικά υλικά.
Πριν την τοποθέτηση των υλικών έγινε λήψη αυτομοσχεύματος σπογγόδους οστού που πήραμε από την λεκάνη του ζώου.
 |
| εικ.1 - λήψη μοσχεύματος οστού |
 |
| εικ. 2 - τα υλικά τοποθετημένα συγκρατούν την άρθρωση |
Με έναν επιπλέον περιορισμό της δραστηριότητας για άλλες τέσσερις εβδομάδες (βόλτα μόνο με οδηγό), το ζώο έχει επιστρέψει πια στην φυσιολογική του δραστηριότητα.
