19.2.10

Κριτική: Saunders Εγχειρίδιο Κτηνιατρικής Μικρών Ζώων


Με ενθουσιασμό υποδέχτηκα την κυκλοφορία στην Ελληνική γλώσσα του Saunder's manual of small animal practice 3rd edition. Η έκδοση αυτή δημιουργεί αρκετά ευχάριστα συναισθήματα καθώς η πρώτη έκδοση του βιβλίου αποτέλεσε το πρώτο βιβλίο Κτηνιατρικής που αγόρασα όντας φοιτητής και το οποίο με συντρόφευε για πολλά χρόνια αλλά και αποτέλεσε την πρώτη επαφή με την Αγγλική Κτηνιατρική βιβλιογραφία.

Η ελληνική μετάφραση της τρίτης έκδοσης από μια πληθώρα Ελλήνων Πανεπιστημιακών, σίγουρα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς, καθώς είναι το πρώτο Κτηνιατρικό βιβλίο στην ελληνική γλώσσα που συγκεντρώνει τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών από όλους σχεδόν τους τομείς που απασχολούν τον Κτηνίατρο που ασχολείται με τα ζώα συντροφιάς. Η έκδοση αναλύει με αρκετή λεπτομέρεια τους τομείς της Παθολογίας, της Χειρουργικής, της Ορθοπαιδικής, της Οφθαλμολογίας, της Οδοντιατρικής, παρέχει κάποιες βασικές γνώσεις πάνω στους τομείς της Αναισθησιολογίας, Νοσηλείας και Εντατικής θεραπείας των νοσηλευόμενων ζώων αλλά και της θεραπευτικής των εξωτικών ζώων.

Επιπλέον το βιβλίο αποδίδει, εμμέσως και χωρίς να είναι αυτό ο στόχος των μεταφραστών, στην Ελληνική, μια πληθώρα αγγλικών επιστημονικών όρων. Ουσιαστικά μαθαίνει τον Έλληνα Κτηνίατρο και φοιτητή Κτηνιατρικής να μιλάει και να σκέφτεται με Ελληνικούς Ιατρικούς όρους. Αυτό μπορεί να φαίνεται υπερβολή αλλά για όσους αποφοίτησαν απο το '90 και αργότερα η σχολή άνοιξε νέους ορίζοντες στην Ιατρική των ζώων συντροφιάς αλλά πολλοί όροι ακόμα και κατά τη διδασκαλία αναφέρονταν στην αγγλική. Για να μην μιλήσουμε για την καθημερινή άσκηση («έκανε arest, κάναμε CPR αλλά τίποτα, έκανε gasping και πέθανε)!
Αλλά η αλήθεια είναι ότι ζούμε στην Ελλάδα και σπουδάσαμε στο ΑΠΘ, όχι στο Cornel.

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν καλύπτει από μόνο του τις ανάγκες ενός Κτηνιάτρου καθ' ότι σε πολλούς τομείς και ειδικά στη Χειρουργική παραμένει αρκετά επιφανειακό. Για παράδειγμα δεν περιέχει αρκετές λεπτομέρειες σε θέματα τεχνικής, προσπέλασης, ή δεν αναλύει αρκετά την παθοφυσιολογία αρκετών νοσημάτων που η αντιμετώπισή τους χρειάζεται εμβάθυνση. Ωστόσο αποτελεί ένα πρακτικό σύγγραμα για να ξεκινήσει κανείς ή να ανατρέξει κανείς και να φρεσκάρει τη μνήμη του κατά τη διάρκεια του πιεστικού ωραρίου της εργασίας μας.

Όσον αφορά την Ελληνική έκδοση, σε πολλά σημεία είναι εμφανής η προσπάθεια (ή η υποχρέωση) των μεταφραστών να παραμείνουν προσκολλημένοι στο προτότυπο. Ωστόσο αυτό πολλές φορές γίνεται εις βάρος του αναγνώστη γιατί το βιβλίο δίνει βαρύτητα στην άσκηση της Κτηνιατρικής στις ΗΠΑ και όχι στην Ευρώπη. Έτσι υποβαθμίζει σε απλές αναφορές, θεραπείες με φάρμακα που δεν κυκλοφορούν στην Αμερικάνικη αγορά αλλά κυκλοφορούν στην Ευρώπη, και το αντίθετο. Επίσης, φάρμακα που κυκλοφορούν και στις δυο, αναφέρονται με το όνομα που κυκλοφορούν στην Αμερική και όχι με το Ευρωπαϊκό (π.χ. Revolution αντί για Stronghold).

Ανακεφαλαιώνοντας θα έλεγα ότι το Saunder's Εγχειρίδιο Κτηνιατρικής Μικρών Ζώων αποτελεί ένα βιβλίο-σταθμό, που δεν πρέπει να λείπει από κανέναν Κτηνίατρο που ασχολείται με τα ζώα συντροφιάς, ακόμα και μη αποκλειστικά.

ΥΓ. Πιστεύω ότι η τιμή της ελληνικής έκδοσης είναι αδικαιολόγητα υψηλή. Η αγγλική έκδοση πωλείται προς 138$ (δηλ. 106€) ενώ η ελληνική πωλείται προς 313.50€. Ως μέτρο σύγκρισης θα αντιπαρέθετα την αγγλική έκδοση του Harrison's Principles of Internal Medicine που πωλείται προς 153$ (118€), ενώ η ελληνική έκδοση πωλείται προς 116€. Με τέτοια τιμή το βιβλίο θα ήταν μια εκδοτική αποτυχία αν δεν δινόταν ως διδακτικό ή αν δεν χορηγούταν προς τους κτηνιάτρους με μειωμένη τιμή από γνωστή φαρμακευτική εταιρία.

9.2.10

Ένας μύθος που κρατάει χρόνια

Από τις πρώτες μέρες της επαγγελματικής μου καριέρας, ήρθα αντιμέτωπος με έναν διαδεδομένο μύθο, που έχει εντυπωθεί βαθιά στη συνείδηση πολλών ιδιοκτητών κατοικίδιων. Αναφέρομαι στην πεποίθηση που έχουν αρκετοί ότι ο σκύλος τους πρέπει να ζευγαρώσει μια φορά πριν στειρωθεί. Ακόμα και σήμερα, όταν τους λέω ότι κάτι τέτοιο δεν έχει κανένα πλεονέκτημα, καμία επιστημονική βάση και γενικά είναι ένας μύθος, με κοιτάζουν σαν να κατέβηκα από τον Άρη!
Πολλές φορές οι δικαιολογίες που ακούω είναι αστείες και για κάποιον μη-κτηνίατρο. Για παράδειγμα: μου λένε ότι ο σκύλος (ή η γάτα, δεν έχει διαφορά) πρέπει να ζευγαρώσει πρώτα, γιατί αλλιώς αν στειρωθεί πριν ζευγαρώσει, μπορεί να πάθει αργότερα καρκίνο των ωοθηκών! Και φυσικά οι περισσότεροι μένουν στήλη άλατος όταν ρωτάω το αυτονόητο: πώς θα πάθει καρκίνο των ωοθηκών αφού θα αφαιρέσουμε τις ωοθήκες;
Προφανώς οι αγαπητοί ιδιοκτήτες που μου μεταφέρουν αυτή την πλάνη τους δεν φταίνε σε τίποτα. Αυτός είναι ένας μύθος γύρω από τα κατοικίδια που κρατάει χρόνια. Από κάπου ξεκινάει αυτή η παρανόηση αλλά δεν ξέρω από που. Ίσως είναι τα απομεινάρια του, όχι μακρινού, μη φιλοζωικού παρελθόντος μας, όπου ο κτηνίατρος ήταν μια πολυτέλεια.
Η στείρωση των θηλυκών ζώων έχει μόνο πλεονεκτήματα, καθώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, το πρόβλημα των αδεσπότων, την πιθανότητα πυομήτρας, μειώνει την πιθανότητα απώλειας του ζώου μας λόγω αναζήτησης συντρόφου και περιορίζει την πιθανότητα ανάπτυξης νεοπλασματικής νόσου στους μαστούς.